Παρά το αμοιβαίο μίσος είχαμε να ανταλλάξουμε λόγια από τότε, και δεν είχε ξαναενοχλήσει ο ένας τον άλλον, χρόνια τώρα. Δεν μιλιόμασταν, δεν κοιταζόμασταν, ντύσαμε και την μάντρα που χώριζε τα σπίτια μας με συρματόπλεγμα να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Με περιφρόνηση στρέφαμε τα μάτια από την άλλη μεριά κάθε φορά που τύχαινε να συναντηθούμε.
Έτσι και σήμερα, μόλις τον πρόσεξα που πλησίαζε προς το σπίτι μου κάνοντας τον συνηθισμένο του περίπατο στον δρόμο της γειτονιάς, γύρισα το κεφάλι μου προς τις ακαθαρσίες της αυλής.
Είχα απορήσει όμως λίγο, γιατί κρατούσε από μια αλυσίδα ένα μικροκαμωμένο σκυλάκι που πρέπει να είχε μόλις αγοράσει, καθώς το έβλεπα για πρώτη φορά. Είχε πλούσιο κατσαρό μαλλί που του ‘κρυβε τα μάτια και μια λαχανιασμένη γλώσσα, πιο μακριά από το ίδιο, που κρεμόταν ευτυχισμένη στο πλάι από την βόλτα σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο.
Την στιγμή που περνούσαν μπροστά από την εξώπορτα μου, καθώς το αφεντικό του είχε στρίψει τη μύτη προς τα πάνω λες και είχε ψύξη στο σβέρκο κι εγώ κοιτούσα τις λάσπες σαν να είχαν περισσότερη αξία απ’ αυτόν, κάναμε υπομονή μέχρι να ξεσταυρωθούν οι δρόμοι μας.
Την ίδια στιγμή, ο μικρόσωμος σκύλος, που πρώτη φορά βολτάριζε σ’ αυτή την άθλια γειτονιά, ξεκίνησε να με γαυγίζει λυσσασμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου