Μάζεψε τα πράγματα του και σηκώθηκε από το τραπέζι. Το ίδιο έκανε και ο φίλος του, αλλά πιο νωχελικά, και αφού πρώτα έριξε μια τελευταία ματιά στους περαστικούς έξω από την τζαμαρία.
Στην αίθουσα, γεμάτη πλαστικά τραπεζάκια παραταγμένα σε σειρές, υπήρχαν δύο έξοδοι, η μία απέναντι στην άλλη.
«Από ποια πόρτα πάμε;» ρώτησε αυτός που σηκώθηκε πρώτος.
Ο φίλος του, εντελώς αδιάφορα και χωρίς να κοιτάξει τις πόρτες, δεν το σκέφτηκε καθόλου:
«Την αριστερή».
Ο πρώτος κοντοστάθηκε, κοίταξε εναλλάξ τις αντικριστές εξόδους, σκέφτηκε λίγο και μετά είπε:
«Γιατί από την αριστερή; Από την δεξιά να πάμε που είναι πιο κοντά!»
«Χωρίς λόγο. Απλά σε διευκόλυνα να αποφασίσεις».
2 σχόλια:
Μου άρεσε που έπιασες τη στιγμή. Και να ένα περιεκτικό και σύντομο διήγημα.
Η αλήθεια είναι πως τα 'κυνηγάω' κάτι τέτοια. Ευχαριστώ Δώρα!
Δημοσίευση σχολίου