Το κέρμα

«Πόσα θα έδινες για ένα τέτοιο κέρμα;» με ρώτησε. Ούτε φράγκο, του είπα, και του ζήτησα να μην κάνει θόρυβο, ήταν μια κρίσιμη στιγμή. Ήμουν αρκετά ανήσυχος και είχα ιδρώσει και λίγο, μα αφουγκράστηκα το σκοτάδι στο δωμάτιο και η αναπνοή μου ήταν εξαιρετικά σιγανή. Η σιωπή ήταν τεντωμένη, την κρατούσα με τα δόντια. Κατάφερα ακόμα δυο βήματα περπατώντας στα νύχια των ποδιών, αργά, ψηλαφίζοντας στα μουλωχτά τα έπιπλα.

«Λοιπόν;» επέμεινε και με ξαναρώτησε, και δεν ξέρω τι του ήρθε τέτοια ώρα να με ρωτάει τέτοιο πράγμα. Τι αξία είχε ένα συνηθισμένο κέρμα πενήντα λεπτών, μόνο για ρέστα φτιάχτηκε, δεν του δίνω τίποτα του είπα, με νοήματα φυσικά, μη μας ακούσουν. Του χάριζα κι άλλο ένα αν ήθελε, αφού δεν αγόραζα τίποτα με δαύτο. Και στράφηκα πάλι στην δουλειά μου.

«Ανόητε», μου είπε πικραμένα, «δεν έχω καμία αξία για σένα, αξίζεις την προδοσία μου». Και γλυστρώντας από το χέρι μου τελεσίδικα, το κέρμα σταμάτησε να μιλάει κι έπεσε στο πάτωμα, από ύψος ενός περίπου μέτρου.

Χτύπησε με μεταλλικό κρότο στα γυμνά πλακάκια και τράβηξε προς τα μέσα τρέχοντας, κουδουνίζοντας σε κάθε γκέλα που έκανε όσο εγώ το κυνηγούσα τρομοκρατημένος για να το σωπάσω. Κατέληξε να περιστρέφεται σαν σβούρα κάτω από ένα καναπέ, σε ένα σημείο που δεν μπορούσα να το φτάσω, αφήνοντας έναν απαίσιο, συνεχή θόρυβο, που τα μαρτύρησε όλα σε όσους ξύπνησε, το δικό τους πια, πολύτιμο τους κέρμα.